«Ռուսաստանի ջավախքյան սփյուռք» հասարակական կազմակերպության վերլուծական խումբն անդրադարձել է Իրանի և ԱՄՆ միջև հարաբերություններին, և ներկայացրել իրավիճակի վերլուծությունը․

«Հակառակ անցյալ տարվա վերջին տագնապալի սպասումներին, Մերձավոր Արևելքում խոշոր պատերազմը կարծես թե հետաձգվում է: Տարածաշրջանի երկրները կարող են շունչ քաշել: Կովկասում, հատկապես Երևանում, Բաքվում և Թբիլիսիում թեթևությամբ ազատվեցին դրանից: ԱՄՆ-ի և նրա դաշնակիցների կողմից Իրանի վրա հարձակման դեպքում, մասնավորապես՝ Հայաստանը, Ադրբեջանը և Վրաստանը կարող էին հեղեղվել միլիոնավոր իրանցի փախստականներ: Անդրկովկասի երկրների համար նման սցենարը կդառնար ֆորս-մաժոր, որի հետևանքները դժվար է նույնիսկ կանխատեսել:

Այնուամենայնիվ, ամերիկահայ-իրանական ռազմական հակամարտության հավանականությունը, դատելով կողմերի հռետորաբանությունից, դեռևս պահպանվում է: Եվ այս իրավիճակում ուշագրավ է «Մարդու իրավունքների պաշտպանների միության» նախագահ Նիկոլոզա Մժավանաձեի այն հայտարարությունը, որ Վրաստանը պետք է վերացնի առանց վիզայի ռեժիմը Իրանի հետ. «Մենք Իրանի բնակչության հետ առճակատում չունենք, բայց երբ կառավարությունն ինքն է ահաբեկչական, պայթեցնում է քաղաքացիական ինքնաթիռները, ապա պետք է համապատասխան միջոցներ ձեռնարկվեն: Շատ իրանցիներ մուտք են գործում Վրաստան, և որևէ երաշխիք չկա, որ նրանց մեջ ահաբեկիչներ չեն լինի: Իրանի հետ բաց սահմանները մեզ համար վտանգ են ներկայացնում»:

Այս բառերը կարող են տարբեր կերպ ընկալվել, բայց դրանց մեջ տրամաբանություն կա: Իհարկե, Վրաստանը, վկայակոչելով իր համեստ տնտեսական հնարավորությունները, կարող է փորձել հյուրընկալել միայն սահմանափակ թվով փախստականների, օրինակ՝ այսօր Իրանում բնակվող 100 000 էթնիկ մահմեդական վրացիների: Սրանք Արևելյան Վրաստանից ներգաղթյալների սերունդներ են, որոնք տարբեր ժամանակներում իրենց տեղերից վռնդվել էին Շահ Աբասի և Պարսկաստանի այլ ղեկավարների կողմից: Բայց նույնիսկ դա անհանգստություն է առաջացնում տեղական իշխանությունների և երկրի ուղղափառ մեծամասնության շրջանում, քանի որ այն կտրուկ կավելացնի բնակչության շրջանում մահմեդականների թիվը: Այս հարցի խնդրահարույց բնույթը փաստում է նաև այն, որ Վրաստանում, չնայած 2007թ-ին երկրի իշխանությունների կողմից ԵԽ-ին տրված խոստումներին, 1944թ-ին հանրապետությունից բռնի տեղահանված մեսխեթցի թուրքերի՝ իրենց բնակության վայրեր վերադարձնելու հարցը դեռևս լուծված չէ:

Իրանի և ԱՄՆ-ի միջև կոնֆլիկտի հիպոթետիկ սրացման մեջ զուտ ռազմական կողմ կա: Թեհրանի համոզիչ, չնայած ոչ այնքան արյունոտ արձագանքը Իրաքի IRGC- ի հեղինակավոր գեներալ Քասեմ Սուլեյմանիի սպանությանը, ամերիկացիներին ցույց տվեց Իսլամական Հանրապետության վճռականությունն ու ռազմական հնարավորությունները: Այդ մասին ավելի լուրջ պետք է մտածի պաշտոնական Թբիլիսին, քան Երևանը և Բաքուն: Հայտնի է, որ նա Անդրկովկասում Միացյալ Նահանգների միակ ռազմավարական գործընկերն է, և նրա ամբողջ ռազմական ենթակառուցվածքն այժմ ապահովում է Պենտագոնը: Ավելին, օրինակ, Վազիանիում (Թբիլիսիի արվարձան) ավիաբազայի վերակառուցման գործընթացում, ԱՄՆ զինված ուժերը ակտիվ մասնակցություն են ունենում: Այս իրավիճակում միանգամայն տեղին է ենթադրել, որ եթե վրացական որևէ ռազմական օդանավակայանից դեպի Իրան գոնե մեկ ամերիկյան կործանիչ կամ ռմբակոծիչ թռչի, ապա Թեհրանը դժվար թե երկար ժամանակ գլուխ ջարդեն՝ հրթիռային գրոհ սկսել այս օբյեկտի ուղղությամբ, թե՝ ոչ: Եվ պե՞տք է արդյոք կասկածել, որ նպատակներից մեկը, ինչպես արդեն գրել են վրացական ԶԼՄ-ները, կարող է լինել տխրահռչակ Լուգարի ​​կենսաբանական լաբորատորիան, և դրա հետևանքում երկրի բնակչության և հարևանների համար առաջացած խնդիրները:

Այո, Վրաստանը վերջերս Ֆրանսիայից գնեց հակաօդային պաշտպանության մի քանի տարրեր, բայց դրանք դժվար թե կարողանան ծածկել բոլոր խոցելի վրացական օբյեկտները: Բայց Թբիլիսին այս դեպքում չի կարող հրաժարվել Միացյալ Նահանգների աջակցությունից նույնիսկ նման իրավիճակում, դրա համար անհրաժեշտ է իշխանությունների քաղաքական կամքը և երկրի պետական բավարար ​​ինքնիշխանությունը: Արտաքին գործերի նախարար Դավիթ Զալկալիանիի հայտարարությունն այն մասին, որ Միացյալ Նահանգները մտադիր չէ տեղակայել իր ռազմական հենակետերը Վրաստանի տարածքում, համոզիչ չի թվում - ԱՄՆ-ը, ինչպես միշտ, նման դեպքերում առանձնապես հաշվի չի առնում երիտասարդ գործընկերների տեսակետները, և վրացական կառավարությունը, հավանաբար, լուռ կհամաձայնի նրանց որոշման հետ: Ի վերջո, Վրաստանը Թուրքիան չէ: Դեռ, Թբիլիսին կարող է որոշ ժամանակ չանհանգստանալ իրանական հարցի վերաբերյալ, բայց դեռևս չարժի ամբողջովին թուլանալ, և տեղին կլինի նշված ֆորսմաժորային պարագայում ունենալ լավ մշակված գործողությունների ծրագիր»: